حکومت آخوندی نمیخوایم نمیخوایم!؛ ف. م. سخن

شاهد به حرکت در آمدن ماشین اجتماع هستیم. ماشینی سنگین و بسیار پرقدرت که هرچند به حرکت در آمدن اش سخت است ولی وقتی به راه افتاد، هیچ مانعی بر سر راهش سالم نخواهد ماند.

این که حکومت انواع و اقسام آلات قتاله در اختیار دارد، و مردم با دست خالی در مقابل او به اعتراض می پردازند، چیزی از قدرت این ماشین مهیب کم نمی کند. ماشینی که حکومت های استبدادی بی شماری را با خاک یک سان کرده است.

حوادث امروز ایران، ما را به یاد سال های ۵۶ و ۵۷ می اندازد. در آن سال، قوای نظامی برای نشان دادن قدرت خود تانک های عظیم چیفتن را به خیابان ها آورده بود. در آن سال ها دیدیم که ماشین ضدحکومت مردم از آن همه قدرت نظامی چیزی باقی نگذاشت.

این که سقوط حکومت شاهنشاهی به فاجعه ی تثبیت حکومت آخوندها انجامید موضوعی ست سوای موضوع سرنگون کردن حکومت. مکانیسم سقوط حکومت ها، مکانیسمِ خاصی ست که ربطی به چگونگی حکومت آینده ندارد. ربطی به شیوه ی برخورد حکومت های استبدادی هم ندارد. این مکانیسم در همه جای دنیا به صورت یکسان عمل می کند:
حکومت در مقابل مردم می ایستد، و مردم حکومت را -ظاهرا- بدون هیچ برنامه ی مشخصی سرنگون می کنند.

حکومت ها گویی از قدرت ماشین نابودگر مردم بی خبر ند و بر این تصور باطل اند که با سلاح سرکوب و زندان می توانند به جنگ این ماشین بروند.

حکومت اسلامی تا این لحظه توانسته حرکت های اعتراضی مردم را سرکوب کند. علت آن یک چیز بوده:
در حرکت های اعتراضی قبلی، تنها قشری از مردم به حرکت در آمده و میان اقشار مختلف ارتباط سیستماتیک و عمل یکسان و هماهنگ وجود نداشته است.

به عبارتی حرکت های دانشجویی، مختص دانشجویان بوده، و حرکت های اصناف مختص اصناف. این دو و قشرهای دیگر اجتماعی -به دلایل خاص- به یکدیگر نپیوسته اند و اجزای ماشین حرکت اجتماعی را تکمیل نکرده اند.

اگر اعتراض های امروز هم مختص بازاریان و اصناف باقی بماند حکومت قادر به سرکوب آن خواهد بود. اگر این گروه ها به هم بپیوندند، چیزی از حکومت باقی نخواهد ماند.

من در جایی که خود در خارج از کشور و در امنیت نشسته ام، هرگز توصیه به عملی نخواهم کرد که کسی در ایران به خطر بیفتد. مردم هم منتظر رهنمود من و امثال من نیستند. نه حرکت اجتماعی یی به خاطر گفته ها و نوشته های ما به وجود می آید و نه حرکتی متوقف می شود. ماشین اجتماع، به تجزیه و تحلیل های سیاسی و اجتماعی کاری ندارد و نرم افزارش یک منظوره است:
سرنگون کردن حکومت!

مردم خود می دانند که چه می کنند. تنها کاری که امثال من می توانیم انجام دهیم این است:
-مردم را به قدرت خود آشنا کنیم
-موضوع تفرقه و تشتت و عوارض منفی آن را به مردم یادآور شویم.

به امید نتیجه بخش بودن حرکت های مردمی. حرکت هایی که در آن ها مردم آسیب های جانی و مالی خواهند دید. این آسیب ها بهای سقوط حکومت ظلم و جور است. بهای آزادی از چنگال استبداد. بهایی گزاف برای رسیدن به هدفی که ۸۰ میلیون جمعیت امروز ایران و نسل های بعد از آن بهره مند خواهند شد. ارزش این هدف بزرگ، پرداخت آن بها را آسان خواهد کرد.