قبرستان مسیحیان ارومیه با ۱۵۰ سال قدمت رو به ویرانی است

این قبرستان در روستای «سیر» ارومیه واقع است و مشاهیر به نامی در آن دفن هستند، از جمله دکتر «ژوزف پلامپ کاکران» مؤسس اولین دانشکده طب نوین ایران.

گزارش‎های رسیده به «محبت نیوز» حاکی از آن است که در سایه بی‎توجهی مسئولان شهری و کلیسایی ارومیه در استان آذربایجان غربی، یکی از قبرستانهای تاریخی مسیحیان این شهر که با بیش از ۱۵۰ سال قدمت رو به ویرانی می‎رود.
در این قبرستان مشاهیری به نامی دفن هستند، از جمله دکتر «ژوزف پلامپ کاکران» مسیونر مسیحی آمریکایی مؤسس اولین دانشکده نوین طب ایران که او و خانواده‎اش در این قبرستان آرمیده‌اند. خانواده کاکران زندگی خود را وقف بهبود معیشت و خدمت به مردم محلی که بسیاری از آن‌ها مسیحیان آشوری بودند کردند.
دکتر کاکران با کمک همسرش باغی را ساخت که اکنون باغ دانشگاه ارومیه است و به نوعی شناسنامه خیابان دانشکده ارومیه است.

طبق متون تاریخی این مرکز طبابت در سال ۱۸۷۸ میلادی (۵۶ سال قبل از تاسیس دانشگاه تهران و ۸۷ سال قبل از تاسیس آموزشکده کشاورزی رضائیه) در یک باغ ۱۵ هکتاری توسط میسونرهای مسیحی آمریکایی که ۴۰ سال قبل از آن وارد ارومیه شده بودند ساخته شد.
سرپرستی این دانشکده که از قدیمی‎ترین مراکز آموزش‎عالی در ایران بشمار می رود را دکتر ژورف کاکران که در یک خانواده آمریکایی در ارومیه متولد گردید به عهده گرفت. او تحصیلات پزشکی خود را در نیویورک گذرانده بود.

وی با مساعدت جمعیت آشوری، بیمارستانی بنام وست مینستر (به پاس حمایت کلیسای وست مینستر بوفالو) را در محل کنونی پردیس شهر دانشگاه ارومیه بنیان نهاد همچنین وی اولین دوره آموزش پزشکی مدرن را در همین مؤسسه آغاز نمود. اولین فارغ التحصیلان این مؤسسه در سال ۱۸۹۸ فارغ‌التحصیل شدند. مدارک این دانشجویان توسط مظفرالدین‌شاه قاجار و دکتر ژوزف کاکران امضا گردید.

منابع مطلع می‎گویند گورستان از دو جنبه اهمیت فراوانی دارد:
اول اینکه مسیونرهای مسیحی زمانی که وارد شهر ارومیه شدند در روند تاریخی شهر و سیر تکامل شهر ارومیه نقش بسزایی داشتند.
دوم اینکه دکتر کاکران آمریکایی پس از تحصیلات در خارج از کشور به ارومیه برگشت و اولین دانشگاه ارومیه را بنیان گذاشت از این جهت این آرامستان به عنوان آرامگاه یک چهره علمی و وطن‎دوست برای اهالی شهر ارومیه است.
به گفته مورخان این قبرها حدود ۱۶۰ تا ۱۷۰ سال قدمت دارند که نمونه دیگری از این قبرها وجود ندارند و روی آن‎ها به دو زبان آشوری و انگلیسی نوشته شده است.

اکنون به مرور زمان بسیاری از این قبرها شکسته و دچار فرسایش شده اما سازمان میراث فرهنگی استان، شهرداری و مقام‎های کلیسایی توجهی به آن نمی‎کنند.
کمترین کاری که می‎شد برای این حفظ این میراث ارزشمند مسیحیان ایران کرد ثبت اسامی و بررسی زندگی چهره‎های آرمیده در این مجموعه است و می‎شد از دانشجویان و محققان رشته تاریخ و باستان شناسی خواست آن را به صورت کتابچه تدوین کنند و در اختیار نسل‎های بعد گذارند اما دریغ که ایران از زخم‎های عمیقی در مدیریت رنج می‏برد.